بیش از یک سال از زمان اعلام شیوع کووید ۱۹ به کشور می‌گذرد و طی این مدت بارها درباره بی‌رونق شدن فعالیت مؤسسات قرآنی و کم‌توجهی مسئولان و دستگاه‌های متولی امور قرآنی سخن گفته شده است، اما این فرصت همیشگی نیست و آخرین زنگ‌های هشدار به صدا درآمده‌اند.
به گزارش اتقان، به نقل از ایکنا، تقریباً یک سال از آغاز روزهای پراسترس و نگران‌کننده شیوع کرونا می‌گذرد و فضای نابسامان و رو به اضمحلال فعالیتهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در کشور و حتی در جهان به گوش می‌رسد. در این میان حال مؤسسات قرآنی هم خوب نیست و تشکل‌های قرآنی در کنار سایر فعالیت‌ها تا مرحله ورشکستگی پیش رفته‌اند و نیمه‌فعال و گاه غیرفعال شده‌اند.
شاید برخی بر این باور باشند که صحبت از کم‌رونقی فعالیت مؤسسات قرآنی دل خوش می‌خواهد. زیرا در شرایطی هستیم که مردم نان ندارند و کاروبار معیشتشان از رونق افتاده است، استرس اخبار کرونا و شیوع ویروس جهش‌یافته انگلیسی بشریت را در هزار اما و اگرهای برای کشف واکسن و درمان کووید-۱۹ سردرگم کرده و بسیاری از کلاس‌های مؤسسات زبان، ورزش و سایر فعالیت‌ها نیمه‌تعطیل و تعطیل شده‌اند.
پاسخ را باید در وجه تمایز فعالیت مؤسسات قرآنی در قیاس با سایر فعالیتهای فرهنگی دانست؛ نخست اهمیت راهبردی و مبنایی این فعالیت‌ها در بسط فرهنگ دینی و قرآنی در کشور و تربیت نسلی مسلمان و آگاه به ارزش‌های وحیانی و تمدنی اسلام است. دوم وجود دستگاه‌های متعدد در ذیل عزم نظام برای حمایت از فعالیتهای قرآنی است که نمیتوان توقع انفعال از آنها داشت. همچنین با توجه به سنخ فعالیت‌ها و جاذبه فرهنگی این مؤسسات و وضعیت بحرانی آنها، نیاز بیشتری به حمایت بیش از پیش مسئولان دارند.
البته مؤسسات قرآنی همواره با دستان خالی فعالیتشان را انجام می‌دهند. زیرا متولیان آن در ورای اندیشه‌های اقتصادی، با انگیزه‌های معنوی به توسعه و ترویج فرهنگ قرآنی می‌پردازند و تلاش دارند تا عمر خود را برای ارتقای سطح فرهنگ قرآنی و در خدمت به نهادینه شدن آموزه‌های قرآنی در بطن زندگی فردی و اجتماعی افراد صرف کنند. این مؤسسات گاه دوره‌های خود را در مقایسه با شهریه سایر دوره‌های ورزشی، هنری و زبان، رایگان یا در قبال دریافت شهریه‌ای بسیار اندک برگزار می‌کنند.
فعالان قرآنی حتی برای سر پا نگه داشتن مؤسسه و پرداخت حقوق مربیان و هزینه‌های جاری مؤسسه از جیب هزینه می‌کنند، اما با گذشت قریب به ۱۲ ماه از اعلام شیوع کرونا در کشور دیگر نمی‌توانند ادامه دهند. غیرحضوری شدن بستر آموزشی و نبود زیرساخت‌های لازم و امکانات مورد نیاز، کمبود حمایت‌ها و شعارهای بی‌عمل مسئولان داعیه‌دار فعالیت قرآنی کمر این مؤسسات قرآنی را شکسته و آنها را به ورطه تعطیلی کشانده است.
بعد از گذشت ۴۲ سال پس از پیروزی انقلاب، نمیتوان از نقش این مؤسسات برای اعتلای فرهنگ قرآنی کشور، تربیت قاریان و حافظان متعدد و نیروهای توانمند قرآنی با برگزاری دوره‌های تربیت‌معلم قرآن و بازآموزی آنها و مهمتر از همه ریشه‌کنی بی‌سوادی قرآنی در دورترین روستاها تا شهرها چشم‌پوشی کرد.
امروز این مؤسسات نیازمند مجموعه‌ای از اقدامات برای به‌سازی هستند یا به بیان بهتر احیای مؤسسات قرآنی همانند بیمار کما رفته است. بنابراین مسئولان نباید از هیچ اقدامی دریغ و به حداقل حمایت‌ها بسنده کنند، چراکه ممکن است تشکل‌های قرآنی پس از فروکش کردن شیوع کرونا همچنان در کما باقی بمانند و چراغشان بی‌رونق‌تر و کم‌فروغ‌تر شود، حال آنکه وضعیت امروز آنان مسیری قابل برگشت به زندگی دارد ولی شاید فردا دیر باشد.
از این رو ضروری است که دستگاه‌ها و مسئولان متولی امور قرآنی کشور از این فرصت محدود و وقت‌های پایانی غفلت نکنند و در کنار اهتمام به سایر عرصه‌های حیاتی، از برکات اقدامات مؤسسات قرآنی و ثمرات درخت ۴۰ ساله فعالیتهای قرآنی مردمی چشم‌پوشی نکنند. مسئولان باید به جای شعار، دست به کار شوند و اقدامات عملیاتی و مثبتی را انجام دهند تا امیدها به پویایی تشکل‌های قرآنی و شنیدن طنین قرآن و تربیت نخبگان قرآنی در سراسر کشور از دست نرود.
